Δεν ήταν μόνο το σκορ. Δεν ήταν μόνο η ένταση στο ΣΕΦ ή η αποβολή του Ματέο. Ήταν το πώς οι παίκτες που είχαν λείψει, είτε λόγω τραυματισμών, είτε λόγω φόρμας, επέστρεψαν εκεί που ανήκουν: στην καρδιά ενός ομάδας που έχει στόχο μόνο το Final Four. Και ο στόχος της πρεμιέρας ήταν ένας, ο Φακούντο Καμπάσο.
Ο Αμερικανός Νάιτζελ Γκος ήταν ο πρώτος που πήρε το «μαρκάρισμα αποστολής». Έπαιξε με μυαλό, με πάθος, με πονηριά. Εκνεύρισε τον Αργεντινό μαέστρο, τον έβγαλε από τα νερά του και επανέφερε την παλιά συνταγή: στα τρία τελευταία ματς με Ολυμπιακό, ο Καμπάσο είναι η σκιά του εαυτού του.
7 πόντοι, 6.3 ασίστ, 4.3 λάθη. Ο Φάκου δεν… πετάει όταν απέναντί του έχει αυτόν τον Ολυμπιακό. Αλλά ο Γκος δεν ήταν μόνος.
Ο Τόμας Γουόκαπ, μετά από σχεδόν τρεις μήνες απουσίας, μπήκε, ένιωσε το τρακ, αλλά έδειξε γιατί είναι βασικό εργαλείο: άμυνες από σεμινάριο, δημιουργία και εκείνο το τρίποντο-σφραγίδα στο φινάλε.
Ο Βιλντόσα έδωσε ρυθμό, χώρους, πέντε ασίστ και δεύτερο… κύμα πίεσης στον Καμπάσο.
Και ως… κεραυνός ήρθε ο Σέιμπεν Λι, σε 6:50 λεπτά, με 2 κλεψίματα, μια ασίστ και μια φάση στον αιφνιδιασμό που σηκώθηκε όλο το ΣΕΦ.
Τέσσερις πόιντ γκαρντ. Τέσσερις λύσεις. Τέσσερις διαφορετικοί ρυθμοί. Η περιφέρεια που έμοιαζε… πονεμένη, έγινε και πάλι πρωταγωνίστρια. Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Οι ψηλοί, Μιλουτίνοφ και Φαλ, επέστρεψαν υγιείς, δυνατοί, και εξαφάνισαν τον Ταβάρες, αφήνοντας την φροντ λάιν της Ρεάλ εκτός ρυθμού.
Όταν είσαι πλήρης, δεν έχεις ανάγκη από… ήρωες. Έχεις ομάδα. Και αυτός ο Ολυμπιακός στο Game 1 ήταν ακριβώς αυτό. Μια ομάδα που ξέρει τι θέλει, πώς να το πάρει – και έχει πλέον όλα τα «εργαλεία» στο παρκέ.
