Για άλλη μια φορά, η Ευρωλίγκα είπε “όχι” στον Ολυμπιακό και “όχι ευχαριστώ” στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Και για άλλη μια φορά, ο Έλληνας προπονητής έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: απέφυγε με μαεστρία κάθε μορφή αυτοκριτικής, προσφέροντάς μας μια συνέντευξη Τύπου γεμάτη από στατιστικά, γενικόλογες φράσεις και, φυσικά, την αγαπημένη του ατάκα, “δεν παίξαμε με τη φιλοσοφία μας”. Η ειρωνεία; Αυτή η φιλοσοφία έχει γίνει το πιο προβλέψιμο σενάριο του Final 4 – ένας ακόμα αποκλεισμός, με soundtrack την ψυχρή ανάλυση του coach.
Η Μονακό “το ήθελε περισσότερο”. Έπαιξε “σκληρά για 40 λεπτά”. Εμείς; “Δεν μοιράσαμε την μπάλα”, “χάσαμε τα συναισθήματά μας” και “δεν βάλαμε τα τρίποντα”. Ναι, αυτά φταίνε. Όχι η έλλειψη plan B, όχι η καθοδήγηση από τον πάγκο, όχι η… επαναλαμβανόμενη ανικανότητα να διαχειριστεί ένα Final 4. Τίποτα απ’ όλα αυτά.
Ο coach Μπαρτζώκας, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος, “νίπτει τας χείρας του”. Οι παίκτες δεν σκέφτηκαν, οι στατιστικές δεν ήταν με το μέρος μας, τα συναισθήματα μας κυρίευσαν. Φταίει, φταίει… η επιθυμία, όπως μας είπε. Όχι αυτός. Εκείνος έκανε, ως συνήθως, το καθήκον του: χειροκρότησε, ανέλυσε, αποστασιοποιήθηκε.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο τέταρτο Final 4 που δεν οδήγησε στην κορυφή. Μια πορεία που πλέον δεν γράφεται με τίτλους, αλλά με απολογίες. Και το χειρότερο; Κανείς δεν ακούει τον κόσμο που βράζει. Κανείς δεν ζητά “συγγνώμη”. Η αυτοκριτική απουσιάζει όσο και το τρόπαιο. Η ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο, μια ομάδα που είναι χτισμένη για να κερδίζει, έχει για ηγέτη έναν άνθρωπο που έχει μάθει απλώς να… εξηγεί γιατί χάνει.
