Ήταν πάλι εκεί. Ήταν ξανά κοντά. Και όμως, ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε. Η ήττα στο Final 4 της Euroleague ήρθε σαν déjà vu για μια ομάδα που είχε όλα τα φόντα να σηκώσει το τρόπαιο, αλλά λύγισε στο πιο κρίσιμο σημείο.
Για τον φίλαθλο του Ολυμπιακού, το σενάριο μοιάζει βασανιστικά οικείο. Ένα σύνολο που γεμίζει περηφάνια όλη τη σεζόν, φτάνει ως την πηγή… αλλά δεν πίνει νερό. Το ερώτημα όμως δεν είναι απλώς «γιατί χάσαμε;» — αλλά τι πραγματικά δεν πήγε καλά πίσω από τις κουρτίνες;
Ακολουθούν 5 λιγότερο εμφανή αλλά κρίσιμα “μυστικά” που καθόρισαν αυτή την αποτυχία. Όχι τα προφανή. Αυτά που δε φαίνονται πάντα στον πίνακα του σκορ.
1. Η διαχείριση του ψυχολογικού βάρους: Το άυλο που έγινε βάρος
Ο Ολυμπιακός μπήκε στο Final 4 με τον άτυπο τίτλο του «πιο ώριμου φαβορί». Η περσινή πίκρα, η σιγουριά του δρόμου προς το Βερολίνο, όλα δημιουργούσαν ένα υπόγειο άγχος. Το άγχος της επιβεβαίωσης. Αυτό δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς, ακόμα κι αν έχεις γεμίσει το ρόστερ σου με εμπειρία και ποιότητα.
Το ψυχολογικό φορτίο φάνηκε στα «μικρά»: στις βιαστικές επιλογές, στα άστοχα τρίποντα, στη γλώσσα του σώματος στα timeouts.
2. Το rotation που έσπασε τη χημεία
Ίσως το πιο «πονεμένο» μυστικό. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βασίστηκε όλη τη σεζόν σε μια σφιχτή ομάδα 8-9 παικτών. Όμως, στο Final 4 είδαμε διαφορετικές επιλογές – καθυστερημένες αλλαγές, υπερβολική εμπιστοσύνη σε παίκτες εκτός ρυθμού ή, το αντίθετο, αποκλεισμό κομβικών μονάδων. Όταν αλλάζεις συνταγή στο πιο κρίσιμο ματς, ρισκάρεις. Και ο Ολυμπιακός το πλήρωσε.
3. Η έλλειψη δημιουργίας από τον άσο: Το σημείο μηδέν
Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να βρει έναν consistent floor general. Η επίθεση πολλές φορές κατέληγε σε ατομικές ενέργειες ή σε «σπασμένες» φάσεις χωρίς καθαρή δημιουργία. Στο επίπεδο του Final 4, αυτό πληρώνεται ακριβά.
4. Η απουσία «δολοφονικού» ενστίκτου
Μπορεί να έχεις ταλέντο. Μπορεί να έχεις τα πάντα. Αλλά αν δεν έχεις killer instinct, τότε στις λεπτομέρειες θα χάσεις. Η Ρεάλ, η Παρτιζάν, η Φενέρ, όλες απέδειξαν ότι δεν αρκεί να είσαι καλός. Πρέπει να είσαι αμείλικτος. Ο Ολυμπιακός έδειξε καλή διάθεση, μα όχι το βλέμμα που σκοτώνει.
5. Το timing της φόρμας: Ποτέ στην κορυφή την κατάλληλη στιγμή
Η ομάδα έφτασε φορμαρισμένη νωρίς. Από τον Μάρτιο κιόλας φαινόταν να έχει φτάσει το peak της. Το Final 4 όμως ζητά απόλυτο “φόρτε” ακριβώς στο τώρα. Και εκεί φάνηκε το κενό. Πολλοί παίκτες δεν είχαν τα πόδια, τη φρεσκάδα ή την εκρηκτικότητα που χρειάζεται μια μάχη τίτλου.
Η αποτυχία αυτή δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα στρατηγικών λεπτομερειών, επιλογών, ψυχολογικής πίεσης και χαμένων ευκαιριών. Αυτός ο Ολυμπιακός παραμένει μεγάλος. Αλλά για να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης, χρειάζεται όχι απλώς αλλαγές στο ρόστερ, αλλά επαναπροσδιορισμό στον ίδιο τον τρόπο που προσεγγίζει τα Final 4.
Ο δρόμος δεν τελειώνει εδώ. Απλώς γίνεται πιο ξεκάθαρο τι λείπει.
