Υπάρχουν ήττες, υπάρχουν νίκες. Υπάρχει πάθος και ένταση, υπάρχει και η υπερβολή του ανταγωνισμού. Αλλά όταν η γραμμή ξεπερνιέται τόσο χυδαία, τόσο απάνθρωπα, τότε δεν μιλάμε πια για μπάσκετ. Μιλάμε για αρρώστια. Για κοινωνική παθογένεια ντυμένη με χρώματα ομάδας και προφίλ στο Instagram.
Ο Εβάν Φουρνιέ, ένας επαγγελματίας αθλητής με διεθνές βιογραφικό, γνώρισε χθες τη σκοτεινότερη πλευρά του ελληνικού “φιλάθλου”. Όχι του οπαδού. Ούτε καν του φανατικού. Αλλά του ψηφιακού λύκου, του troll με τα καμένα ηθικά φρένα και τις ανώνυμες απειλές.
📌 Τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία του Φουρνιέ δεν είναι απλά προσβλητικά. Είναι εγκληματικά.
🔴 Να εύχεσαι κακό για το παιδί κάποιου.
🔴 Να συγκρίνεις έναν ζωντανό άνθρωπο με την τραγωδία του Σουμάχερ.
🔴 Να απειλείς δημόσια έναν επαγγελματία παίκτη επειδή έκανε… μια χειρονομία.
Αυτό δεν είναι «μπασκετικό πάθος». Είναι παρακμή.
ΟΦΕΙΛΕΙ να απαντήσει η Πολιτεία. Και η ομάδα. Και ο ΕΣΑΚΕ. Και η κοινωνία.
Δεν γίνεται να τιμωρούνται χειρονομίες με ποινές 1-2 αγωνιστικών και να μένουν ατιμώρητες αυτές οι ηλεκτρονικές απόπειρες τρομοκράτησης ενός ανθρώπου. Ούτε γίνεται να σιωπούν όλοι, με δικαιολογία ότι «είναι η στιγμή φορτισμένη».
Αυτή η στιγμή είναι που χρειάζεται περισσότερη φωνή. Όχι σιωπή.
Μήπως να σκεφτούμε λίγο τι ζητάμε από τους παίκτες;
Ζητάμε να δίνουν την ψυχή τους. Να αντέχουν την πίεση. Να μην αντιδρούν. Να διαχειρίζονται όλο το τοξικό πέπλο με το χαμόγελο ενός διπλωμάτη. Και όταν ένα δάχτυλο σηκωθεί ή ένα βλέμμα στραβώσει, ξεσπάμε πάνω τους σαν κακομαθημένοι θεατές reality.
Ε λοιπόν όχι. Αυτό δεν είναι οπαδισμός. Είναι ντροπή.
Ο Φουρνιέ έκανε λάθος; Πιθανότατα. Θα τιμωρηθεί για αυτό. Αλλά κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να διαβάζει ότι εύχονται να του πεθάνει το παιδί ή να “σβήσει” όπως ο Σουμάχερ. Κανένας.
Τι να κάνει ο Ολυμπιακός:
Ο Ολυμπιακός – ως ομάδα – πρέπει να βγει μπροστά. Όχι μόνο με ανακοινώσεις, αλλά με θεσμικές πιέσεις. Με καταγγελίες. Με συνεργασία με την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος. Όχι γιατί αφορά τον δικό του παίκτη. Αλλά γιατί αφορά τον άνθρωπο.
Και ναι, το ίδιο ισχύει και για τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Άρη. Για κάθε οργανισμό που λέει ότι εκπροσωπεί αθλητισμό. Για κάθε δημοσιογράφο που έχει μικρόφωνο. Για κάθε follower που θέλει να λέει «αγαπάω την ομάδα μου».
