Η γραμμή μεταξύ του προπονητή και του διπλωμάτη, του ανθρώπου των πάγκων και του ανθρώπου των διεθνών παρεμβάσεων, είναι λεπτή. Ή, μάλλον, έτσι νομίζαμε μέχρι να την περάσει με θεαματικό… step-back ο Εργκίν Αταμάν.
Γιατί δεν πρόκειται για μια απλή προπονητική γκρίνια. Δεν είναι ένα ακόμη ξέσπασμα ενός θερμόαιμου χαρακτήρα. Είναι μια σειρά από συμπεριφορές που υποδηλώνουν κάτι βαθύτερο: την αδυναμία του ίδιου να σεβαστεί την ευθύνη που φέρει, όχι μόνο ως κόουτς του Παναθηναϊκού, αλλά ως δημόσιο πρόσωπο σε μια χώρα που τον φιλοξενεί και τον πληρώνει αδρά.
Το παρελθόν δεν ξεχνιέται — ειδικά στην Κύπρο
Η πρώτη σταγόνα στον κουβά της αχαριστίας έπεσε πέρσι στην Κύπρο. Σε ένα φιλικό —ούτε καν επίσημο— ο Αταμάν αποχώρησε εξαιτίας ενός πανό που έγραφε το αυτονόητο: «50 χρόνια κατοχής – Δεν ξεχνώ». Δεν επρόκειτο για κάποια φραστική επίθεση, αλλά για έναν συμβολισμό που κουβαλά τραύματα, μνήμες, Ιστορία.
Και όμως. Ο Αταμάν δεν είχε την ευθιξία να σταθεί εκεί, να αναγνωρίσει σιωπηρά το πλαίσιο. Προτίμησε να ντύσει το φεύγα του με τον μανδύα του «απολίτικου αθλητισμού», λες και οι ομάδες ζουν σε κουκούλες, αποκομμένες από κοινωνικά συμφραζόμενα.
Από την Κύπρο στο ΣΕΦ – το ίδιο σενάριο, άλλη σκηνή
Η συνέχεια; Στον δεύτερο τελικό στο ΣΕΦ, μερίδα του κόσμου φώναξε υβριστικά συνθήματα – καταδικαστέα, αδιαμφισβήτητα. Ο Αταμάν όμως δεν σταμάτησε εκεί. Δήλωσε ότι ενημέρωσε τον Τούρκο πρέσβη, ο οποίος με τη σειρά του… ειδοποίησε το τουρκικό ΥΠΕΞ!
Και αναρωτιέται κανείς: Ως τι το έκανε αυτό ο κ. Αταμάν; Ως επικεφαλής του τεχνικού τιμ του Παναθηναϊκού; Ως επίτιμος πρόξενος; Ως προσωπικός απεσταλμένος της Άγκυρας; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Είναι ουσιαστική.
Η Ελλάδα δεν απάντησε. Δεν απέλασε. Δεν πέρασε νομοσχέδιο με το όνομα του. Τον άφησε να μιλήσει, να διαμαρτυρηθεί, να κάνει τις καταγγελίες του. Αυτή είναι η διαφορά, εμείς δεν διώχνουμε τις φωνές που διαφωνούν, περιμένουμε να καταλάβουν τι σημαίνει Δημοκρατία.
Τι να καταλάβει όμως ο Αταμάν;
Ο Αταμάν δεν κατάλαβε ποτέ τι σημαίνει να σέβεσαι ένα κράτος που σου δίνει δουλειά, βήμα και ευκαιρία. Έγινε ήρωας του Τούρκικου Twitter, αλλά ξέχασε να γίνει απλός, αξιοπρεπής φιλοξενούμενος.
Και μη γελιόμαστε: κανείς Έλληνας προπονητής δεν θα έπραττε έτσι στην Τουρκία. Δεν θα ζητούσε εξηγήσεις για σημαιούλες. Δεν θα καλούσε την πρεσβεία επειδή άκουσε συνθήματα. Θα τον είχαν ήδη τελειώσει.
Γιατί αυτή η στάση δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά
Η συμπεριφορά του Αταμάν δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι συνέπεια ενός mindset που αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως έδρα που του χρωστάει, όχι ως χώρα που του προσφέρει. Και γι’ αυτό πρέπει να ειπωθεί καθαρά:
Η Ελλάδα δεν απαιτεί λατρεία. Απαιτεί σεβασμό. Και ο Αταμάν έχει δείξει ότι, δυστυχώς, αυτόν τον σεβασμό δεν τον διαθέτει.
Το ελληνικό κράτος δεν είναι 200 οπαδοί στο ΣΕΦ ή στο ΟΑΚΑ. Είναι η χώρα που του παρέχει βήμα, μικρόφωνο και (παχυλό) συμβόλαιο. Ούτε η γαλανόλευκη είναι κομμάτι για διπλωματικά alerts. Είναι σύμβολο. Όποιος δεν το σέβεται, έχει κάθε δικαίωμα να φύγει. Δεν έχουμε ανάγκη από πρεσβευτές της αχαριστίας.
