Ο Παναθηναϊκός πίστεψε, ήθελε και περίμενε. Ο Γιόνας Βαλαντσιούνας ήταν περισσότερα από μια μεταγραφή. Ήταν ένα πρότζεκτ σταθερότητας, εμπειρίας και σιγουριάς κάτω από το καλάθι. Ήταν ο παίκτης που θα μπορούσε να «κουβαλήσει» τη ρακέτα όσο ο Ματίας Λεσόρ επανέρχεται με ασφάλεια. Και δεν ήταν απλά μια σκέψη, ήταν κανονικό σχέδιο.
Μόνο που τελικά αυτό το σχέδιο… τελείωσε πριν ξεκινήσει.
Ο Λιθουανός σέντερ φαίνεται πως θα μείνει στο Ντένβερ. Οι Νάγκετς έχουν ήδη «χτίσει» με βάση αυτόν, ο Γιόκιτς έχει δώσει το πράσινο φως και η διοίκηση δεν δείχνει καμία διάθεση να σπάσει αυτή τη χημεία. Κι έτσι, ο Παναθηναϊκός μένει στα κρύα του λουτρού με μια τρύπα στο “5” και το μυαλό να τρέχει σε εναλλακτικά πλάνα.
Αυτό είναι ίσως το πιο κρίσιμο σημείο. Δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει εναλλακτικές. Είναι ότι δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές αυτού του επιπέδου. Ο Βαλαντσιούνας ήταν one of a kind περίπτωση για την Ευρώπη: σέντερ με όγκο, εμπειρία, post παιχνίδι, αλλά και IQ που τον καθιστά λειτουργικό στο πιο μοντέρνο στυλ.
Ακόμα και αν έρθει άλλος παίκτης, θα πρέπει να φτιαχτεί το σύστημα από την αρχή γύρω του, δεν θα κουμπώσει τόσο εύκολα.
Η επιστροφή του Ματίας Λεσόρ είναι το άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Ο Γάλλος σέντερ ήταν κομβικός στην κατάκτηση της EuroLeague, αλλά φάνηκε να παίζει στα… κόκκινα. Έπαθε θλάση, χρειάζεται αποφόρτιση και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξαναφτάσει στα 30+ λεπτά συμμετοχής – αυτό δεν είναι πλάνο για ομάδα πρωταθλητισμού.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να βρει έναν παίκτη που να στέκεται ακόμα και ως πρώτος ψηλός, όχι απλώς να «γεμίζει» τον πάγκο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκεις τέτοιους κάθε μέρα και σίγουρα όχι διαθέσιμους Ιούλιο μήνα.
Το σίγουρο είναι ότι η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα συνεχίσει να ψάχνει. Ο Αταμάν ξέρει καλά τι χρειάζεται, και ο Ράντονιτς που τρέχει τα θέματα του ρόστερ έχει ήδη λίστα. Το ζήτημα όμως δεν είναι απλά ποσοτικό – είναι καθαρά ποιοτικό. Η «τρύπα» στο 5 είναι υπαρκτή και πρέπει να καλυφθεί με παίκτη που να σηκώνει πίεση και ρόλο.
