Στο μπάσκετ λένε ότι όταν τα φώτα πέφτουν πάνω σου, έχεις δύο επιλογές: ή λάμπεις ή καίγεσαι. Ο Κέντρικ Ναν, ο πολυσυζητημένος MVP της regular season για τον Παναθηναϊκό, έζησε το δεύτερο. Και το έζησε με τρόπο σκληρό, σχεδόν άδικο για την ομάδα του.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στο παρκέ, φαινόταν πως δεν είναι η βραδιά του. Αντί να αφήσει το παιχνίδι να τον οδηγήσει, εκείνος προσπάθησε να επιβληθεί με το “εγώ” του. Διαμαρτυρίες στους διαιτητές, νεύρα, σπασμένες επιθέσεις και… τρέμουλο στα χέρια. Δεν ήταν ο ηγέτης που χρειάζονταν οι “πράσινοι”. Ήταν ο θόρυβος που τους αποσυντόνιζε.
Σε κομβικά σημεία του αγώνα, εκεί που ο Παναθηναϊκός πλησίαζε και η ελπίδα φούντωνε, ο Ναν έπαιρνε πάνω του τις φάσεις. Και τις χάλαγε. Επέμενε να εκτελεί, να πιέζει τον εαυτό του, να δείχνει ότι “είμαι ο MVP, εμπιστευτείτε με”, αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να ρίχνει το ρυθμό της ομάδας στο κενό.
Και φτάνουμε στην τελευταία φάση. Ναι, ήταν αυτός που πήρε το τελευταίο σουτ. Νόμιζε, ίσως, ότι θα γράψει το δικό του παραμύθι, ότι η τύχη –που τον έχει ευνοήσει αρκετές φορές– θα τον ανταμείψει ξανά. Όμως αυτή τη φορά, η μπάλα δεν τον ήθελε. Και ίσως, ούτε οι συμπαίκτες του.
Το βραβείο του MVP φέρει τιμή, αλλά και ευθύνη. Δεν είναι απλώς ένας τίτλος. Είναι υπόσχεση ότι όταν όλα πάνε στραβά, θα είσαι εκεί. Ο Κέντρικ Ναν έδειξε πως ίσως δεν είναι ακόμα έτοιμος να κουβαλήσει κάτι τέτοιο στην πλάτη του.
Και όσο συνεχίζει να παίζει με βάση το προσωπικό του αφήγημα, αντί για τον στόχο της ομάδας, τόσο θα βαραίνει αυτή η “κωλοφαρδία” που κάποιες φορές τον σώνει. Γιατί χτες, του γύρισε την πλάτη….
