Η ελληνική μπασκετική σκηνή δεν θα ήταν η ίδια χωρίς το πιο σταθερό… event κάθε σεζόν: την προαναγγελία παρουσίας του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο ΣΕΦ. Ναι, ναι, αυτό το θρυλικό tease που θυμίζει περισσότερο spoiler ταινίας δράσης, παρά δήλωση παράγοντα.
Λίγες ώρες πριν το τζάμπολ του δεύτερου τελικού μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ο ιδιοκτήτης της πράσινης ΚΑΕ αποφάσισε ξανά να ενημερώσει τον ελληνικό λαό – όχι για κάποια μεταγραφή, όχι για τα πλάνα του συλλόγου, αλλά για κάτι πιο σημαντικό: ότι… έρχεται.
Και μάλιστα με ύφος μαρτυρικό. Γιατί “κανονικά δεν θα έπρεπε να έρθει”, μας λέει. Όμως δυστυχώς για όλους εμάς, το χρέος υπερίσχυσε της λογικής, και ο Δημήτρης –ή αλλιώς ο κυνηγημένος– θα σκάσει μύτη κανονικά στο Φάληρο. Με το γνωστό του ύφος, τα social media στο full και την κλασική του ρητορική που κινείται ανάμεσα σε θυματοποίηση, απειλή και… ποιητική διάθεση.
Το έργο που βλέπουμε κάθε χρόνο – με τον ίδιο πρωταγωνιστή
Πραγματικά, δεν είναι η πρώτη φορά. Και δεν θα είναι η τελευταία. Κάθε του εμφάνιση στα ντέρμπι συνοδεύεται από ένα μίνι δράμα, συνήθως γραμμένο στα social media, γεμάτο υπονοούμενα, “αν” και “θα”, και βέβαια, μπόλικη αναφορά στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πρόεδρο ομάδας, αλλά με έναν ρόλο: τον Δημήτρη τον “παρεξηγημένο”.
Αν το μπάσκετ είναι το θέατρο των μεγάλων στιγμών, τότε ο Γιαννακόπουλος είναι ο μονόλογος. Στέκεται μόνος, φωνάζει, απαντά σε φανταστικούς αντιπάλους και κάθε του δήλωση καταλήγει με ένα “έρχομαι”. Το “coming soon” των ελληνικών τελικών.
Ούτε πρόκληση, ούτε σύγκρουση… απλώς επανάληψη
Και φυσικά, δεν λείπει η μόνιμη διάθεση πρόκλησης. Γιατί δεν αρκεί να πας στο ΣΕΦ. Πρέπει πρώτα να δηλώσεις ότι δεν ήθελες να πας, αλλά αναγκάστηκες γιατί σε “βρίσανε στο Άμπου Ντάμπι”. Και γιατί… “σας παραμυθιάζουν”. Και γιατί το πάρκινγκ 2, και 3, και ποιος ξέρει τι άλλο.
Μια φορά πάντως, θα θέλαμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Ίσως:
– «Παιδιά, έρχομαι γιατί είμαι πρόεδρος ομάδας και αυτό κάνουν οι πρόεδροι».
Αλλά όχι. Είναι πιο ενδιαφέρον να δημιουργείς ένταση, μιλώντας για “παραμύθια”, “συνομωσίες” και προσωπικά δράματα. Πάντα η ίδια κασέτα, ίδιο mood, άλλη αγωνιστική.
Κάποιοι πάνε για μπάσκετ. Κάποιοι πάνε για stories.
Εν τέλει, τη μέρα που η χώρα ασχολείται με ένα ακόμα μεγάλο “αιώνιο” ντέρμπι, το θέμα δεν είναι οι τακτικές, οι παίκτες, η ατμόσφαιρα, η μπάλα. Το θέμα είναι… αν θα έρθει.
Όχι για να καθίσει ήσυχα, όχι για να στηρίξει τον προπονητή του, αλλά για να αποτελέσει το κεντρικό πρόσωπο. Και είτε χάσει είτε κερδίσει η ομάδα του, η παράσταση θα έχει παιχτεί – και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα έχει καταφέρει πάλι να γίνει το επίκεντρο χωρίς να ακουμπήσει τη μπάλα.
Πάει τελικά στο ΣΕΦ; Μα φυσικά. Γιατί αν δεν πάει, ποιος θα “καεί” από τα stories μετά το ματς;
