Με μια απόφαση που αφήνει τους αληθινούς φιλάθλους να ξύνουν το κεφάλι τους από απογοήτευση, το final 4 της Ευρωλίγκα μεταφέρεται φέτος στο Αμπού Ντάμπι, απομακρύνοντας το όνειρο της συμμετοχής από την πραγματικότητα του μέσου οπαδού. Η επιλογή της έδρας, αντί του παραδοσιακού και προσιτού Βελιγραδίου, θυμίζει περισσότερο επιχειρηματική συναλλαγή παρά εορτασμό του αθλητισμού.
Μήπως τελικά το γήπεδο έγινε πια θέατρο για celebrities, μοντέλα και άλλους «προσκεκλημένους» που μάλλον γνωρίζουν το άθλημα μόνο από φωτογραφίες; Το βλέπουμε να συμβαίνει και στα Ελληνικά γήπεδα, το βλέπουμε και στα Ευρωπαϊκά θα το δούμε και στο μακρινό Αμπού Ντάμπι. Το final 4, που κάποτε ήταν η απόλυτη γιορτή για εκείνους που στηρίζουν τις ομάδες τους από την αρχή της χρονιάς, σήμερα μοιάζει να είναι σχεδιασμένο για τους λίγους που έχουν τις οικονομικές δυνατότητες να παρακολουθήσουν το γεγονός.
Με τα έξοδα να αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη για τους περισσότερους φιλάθλους, το μήνυμα της διοργάνωσης μοιάζει ξεκάθαρο, το άθλημα δεν είναι πλέον για όλους. Όποιος δεν μπορεί να αντέξει το βάρος του ταξιδιού, της διαμονής και των πανάκριβων εισιτηρίων, ας αρκεστεί στον καναπέ του. Είναι όμως αυτό το νόημα του μπάσκετ; Να απευθύνεται μόνο σε όσους διαθέτουν γεμάτα πορτοφόλια;
Η απόφαση να διοργανωθεί το final 4 στο Αμπού Ντάμπι δεν προσβάλλει μόνο τους φιλάθλους, αλλά και το ίδιο το άθλημα. Το μπάσκετ της Ευρώπης ανήκει στις ευρωπαϊκές πόλεις, στους οπαδούς που το ζουν καθημερινά. Τι δουλειά έχει η κορυφαία διοργάνωση του αθλήματος να «μεταναστεύει» στην άλλη άκρη του κόσμου, σε έναν τόπο που το άθλημα δεν έχει ρίζες, παρά μόνο χλιδή και χρήμα για να γεμίσει τα κενά;
Μάλιστα, η απόφαση πάρθηκε χωρίς τη συναίνεση όλων των ομάδων, με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Ολυμπιακό να αντιστέκονται στο ξεπούλημα της αυθεντικότητας του αθλήματος. Αυτές οι ομάδες φαίνεται να θυμούνται ακόμα τι σημαίνει πραγματικός αθλητισμός και σεβασμός στους οπαδούς.
Ας θυμηθούμε λίγο τη σημασία του final 4. Είναι η στιγμή που χιλιάδες φίλαθλοι, που με κόπο και θυσίες ακολουθούν τις ομάδες τους όλη τη χρονιά, περιμένουν να ζήσουν την κορύφωση. Αυτοί οι οπαδοί δεν είναι «κομπάρσοι» που χειροκροτούν στο φινάλε ενός θεατρικού έργου· είναι η ψυχή του μπάσκετ, η καρδιά που χτυπάει στις κερκίδες.
Κι όμως, με τέτοιες αποφάσεις, αυτοί οι οπαδοί μένουν απ’ έξω. Οι λίγες θέσεις που δίνονται στις ομάδες δεν φτάνουν ούτε για δείγμα. Και τα υπόλοιπα εισιτήρια; Πηγαίνουν σε αυτούς που έχουν τις διασυνδέσεις ή το χρήμα για να αγοράσουν την παρουσία τους σε ένα γήπεδο όπου η ατμόσφαιρα μυρίζει περισσότερο κοκτέιλ παρά ιδρώτα.
Η Ευρωλίγκα με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα στο κεφάλι της, φαίνεται να έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Οι φιλοσοφίες που κάποτε τροφοδοτούσαν το πάθος των φιλάθλων έχουν αντικατασταθεί από την εξυπηρέτηση συμφερόντων και την αναζήτηση κέρδους. Αν συνεχίσουμε έτσι, γιατί να μη διοργανώσουμε το final 4 σε ακόμα πιο εξωτικές τοποθεσίες; Στην Ιαπωνία; Στην Αυστραλία; Γιατί όχι και στον Άρη;
Το μήνυμα που περνάει στους οπαδούς είναι ξεκάθαρο. «Δεν σας χρειαζόμαστε. Αρκεί να έχετε λεφτά για να είστε εδώ». Όμως, αν η Ευρωλίγκα χάσει τους πραγματικούς της φιλάθλους, το άθλημα δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα προϊόν προς πώληση.
Την ίδια ώρα όμως το NBA καραδοκεί και όπως όλα δείχνουν η διάσπαση είναι πολύ πιο κοντά απ’ ότι φαίνεται!
