Καθώς η σεζόν μπαίνει στην τελική της ευθεία, υπάρχει μια κλασική ποδοσφαιρική —και μπασκετική— σοφία, οι ομάδες “κλείνουν” το ροτέισον, παίζουν με 7-8 παίκτες, αφήνοντας τους υπόλοιπους για ανάσες. Στον φετινό Ολυμπιακό, όμως, αυτή η θεωρία μένει στα χαρτιά.
Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έμοιαζε για μήνες σαν ένα παζλ με ελλείποντα κομμάτια. Οι τραυματισμοί, οι απουσίες, οι αναγκαστικές αλχημείες (Πίτερς σε ρόλο σέντερ, ΜακΚίσικ σε καθήκοντα πλέι-μέικερ) έκαναν την καθημερινότητα δύσκολη. Κι όμως, οι «ερυθρόλευκοι» βγήκαν πρώτοι στην κανονική περίοδο, μένοντας όρθιοι εκεί που άλλοι θα είχαν λυγίσει.
Τώρα, με όλους τους στρατιώτες ετοιμοπόλεμους, βλέπουμε τον πραγματικό Ολυμπιακό. Όχι μόνο παίζει όμορφο, ομαδικό μπάσκετ —αλλά θυμίζει… Λερναία Ύδρα, αφού κόβεις ένα κεφάλι, εμφανίζονται άλλα δύο.
Ο Μπαρτζώκας όχι μόνο δεν μίκρυνε το ροτέισον του στα playoffs, αλλά αξιοποίησε όλους τους παίκτες. Δώδεκα κορμιά, δώδεκα ρόλοι, δώδεκα παλμοί στο ίδιο σώμα. Από τον ηγετικό Βεζένκοφ και τον κυρίαρχο Μιλουτίνοφ, μέχρι τον ώριμο Ουίλιαμς-Γκος και τον πάντα πολύτιμο Παπανικολάου, όλοι αφήνουν το αποτύπωμά τους.
Η άμυνα σκληραίνει με τον αγριεμένο Φαλ, το εκτελεστικό ένστικτο του Πίτερς απλώνεται ακόμη και στο «3», ενώ ο απρόσμενα ώριμος Σέιμπεν Λι και η ενέργεια του ΜακΚίσικ συμπληρώνουν το παζλ. Ακόμη και ο “κρυφός άσος” Μόουζες Ράιτ περιμένει τη στιγμή του.
Το μυστικό δεν είναι το βάθος μόνο. Είναι η πίστη στο ομαδικό παιχνίδι. Στην πάσα, στην κίνηση, στο σωστό σουτ. Τα τρίποντα μπορεί να μην μπήκαν στο ΣΕΦ, αλλά στη Μαδρίτη το χέρι θα είναι πιο ελεύθερο και το πνεύμα πιο ήρεμο. Η πρόκριση είναι μπροστά —και αυτός ο Ολυμπιακός δείχνει φτιαγμένος για να την κατακτήσει με το δικό του μοναδικό τρόπο.
