Η κριτική στους Σέιμπεν Λι και Ντόντα Χολ είναι έντονη και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη. Ο Ολυμπιακός περίμενε πολλά περισσότερα από δύο παίκτες που ήρθαν για να ανεβάσουν επίπεδο την αθλητικότητα και το βάθος του ρόστερ. Όμως, μέσα στη γενική μουρμούρα, μια βασική παράμετρος περνάει στα ψιλά: Ο Τάισον Ουόρντ.
Κι όμως, δεν θα έπρεπε. Γιατί αν εξετάσουμε προσεκτικά τα δύο πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια, ο Ουόρντ δεν έχει δείξει απολύτως τίποτα που να θυμίζει “παίκτη επιπέδου Ολυμπιακού”. Ούτε στατιστικά, ούτε στη συνολική του παρουσία, ούτε καν στη γλώσσα του σώματος. Ο Αμερικανός forward δείχνει μπερδεμένος, νευρικός, χωρίς ρόλο, και κυρίως: εκτός ρυθμού. Είναι νωρίς, κανείς δεν το αμφισβητεί, αλλά οι πρώτες ενδείξεις είναι ξεκάθαρες.
Θεωρητικά, αποκτήθηκε για να αποτελέσει το “συμπλήρωμα” του Παπανικολάου στο “3”, σε μια φετινή version του Ολυμπιακού που είχε σαν στόχο να γίνει πιο αθλητική, πιο πιεστική, πιο μοντέρνα. Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει το αφήγημα. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ξεκίνησε βασικός στα πρώτα δύο ματς. Αντ’ αυτού, είδαμε μια εντελώς διαφορετική λογική, με τον Μπαρτζώκα να ξεκινά με Ντόρσεϊ και Φουρνιέ στα φτερά και τον Ουόρντ να μπαίνει στο παρκέ ως μέρος της δεύτερης πεντάδας, μιας πεντάδας που φαίνεται να μην έχει “χημεία”, ούτε σκοπό.
Η εικόνα είναι συγκεκριμένη: Ο Ουόρντ παίζει χωρίς καθαρό ρόλο, μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι του ζητείται, και δεν αποτυπώνεται στο παιχνίδι του καμία από τις αρετές για τις οποίες αποκτήθηκε. Αντιθέτως, βλέπουμε δισταγμό, έλλειψη πρωτοβουλιών και μια συνολική παρουσία που μοιάζει έξω από το πλαίσιο.
Ο Ολυμπιακός «ψάχνεται» και ο Ουόρντ είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά!
Βεβαίως, δεν είναι δίκαιο να μηδενίζεται ένας παίκτης από τον Οκτώβριο. Ο Ουόρντ ήρθε από την Παρί, σε ένα πολύ διαφορετικό μπασκετικό περιβάλλον. Εκεί, έπαιζε σε ανοιχτό γήπεδο, με ελευθερίες, χωρίς μεγάλο βάρος στις αποφάσεις. Στον Ολυμπιακό, όμως, το σύστημα είναι πιο αυστηρό, πιο απαιτητικό, πιο συλλογικό και εγκεφαλικό. Και προς το παρόν, δείχνει να μην μπορεί να προσαρμοστεί.
Αυτό δεν είναι ευθύνη μόνο δική του. Το φετινό ροτέισον μοιάζει θολό. Ο Μπαρτζώκας ακόμη δοκιμάζει σχήματα, αναζητά ισορροπίες και περιμένει τους Ντιλικινά και Έβανς για να σχηματίσει πλήρη εικόνα. Ίσως εκεί να ξεκαθαρίσει και ποιος έχει ρόλο και ποιος όχι. Αλλά μέχρι τότε, η κάθε εμφάνιση μετράει. Και ο Ουόρντ προς το παρόν δεν δίνει τίποτα που να κρατάς.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια να “περιμένει για πάντα”. Ο ανταγωνισμός στην Ευρωλίγκα είναι αδυσώπητος, τα λάθη κοστίζουν, οι ευκαιρίες κρίνονται εβδομάδα με την εβδομάδα. Και αν ο Ουόρντ δεν ανεβάσει άμεσα ταχύτητα, είναι ξεκάθαρο πως θα μείνει πίσω — ίσως ανεπιστρεπτί.
Είναι απλώς νωθρό ξεκίνημα; Ή μήπως πρόκειται για ένα λάθος ταίριασμα; Οι επόμενες αγωνιστικές θα το δείξουν. Προς το παρόν, όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει πάρει τίποτα από έναν παίκτη που υποτίθεται ότι θα έδινε τα πάντα. Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι ανησυχητικό.
