Ο Σπανούλης τον εμπιστεύτηκε, ο Γιώργος Παπαγιάννης τον απογείωσε και έστειλε την Μονακό στο Final Four της Euroleague και στον Ολυμπιακό! Υπάρχουν φορές που δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Μια εικόνα, ένα φύλλο στατιστικής και το βλέμμα ενός παιδιού που ξαναβρίσκει την ψυχή του μέσα στις γραμμές του παρκέ αρκούν για να καταλάβεις τι συνέβη. Στο Game 5 της Μονακό με την Μπαρτσελόνα, ο Γιώργος Παπαγιάννης δεν έδωσε απλώς αγωνιστικές απαντήσεις. Έγραψε ξανά τη δική του ιστορία.
Για να καταλάβεις πόσο μεγάλο ήταν αυτό που έγινε, πρέπει να πας λίγο πίσω. Σε μια σεζόν που – θεωρητικά – ξεκίνησε ιδανικά. Ο Big-Papa μετακόμισε στο πριγκιπάτο για να φορέσει τη φανέλα μιας ομάδας με υψηλούς στόχους, γεμάτη ποιότητα και… χωρίς την πίεση Παναθηναϊκού ή Ολυμπιακού. Ένα φαινομενικά ασφαλές περιβάλλον, μια δεύτερη ευκαιρία να κάνει το restart.
Τα πράγματα όμως δεν είναι πάντα όπως τα φαντάζεσαι.
Η απόδοση του Γιώργου Παπαγιάννη στον αγώνα
Η έλευση του Βασίλη Σπανούλη, του προπονητή που τον ξέρει όσο λίγοι και συνεργάστηκαν με επιτυχία στην Εθνική, φαινομενικά ήταν το καλύτερο νέο. Αλλά η πραγματικότητα είχε άλλο σενάριο: με την απόκτηση του Ντάνιελ Τάις, ο Παπαγιάννης βρέθηκε εκτός πλάνου. Πάγκος, λίγα λεπτά, μετά… εξέδρα. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν πάλι οι γνώριμες φωνές: «δεν κάνει», «δεν έχει το μέταλλο», «δεν αντέχει την πίεση».
Μέχρι που ήρθε το μία και έξω Game 5.
Ο Τάις φορτώθηκε φάουλ, η Μπαρτσελόνα πίεζε, και η Μονακό κινδύνευε να πετάξει στα σκουπίδια μια ολόκληρη σεζόν. Ο Σπανούλης γύρισε και τον κοίταξε. Ο Παπαγιάννης μπήκε. Και δεν ξαναβγήκε.
Με 17 πόντους σε 19 λεπτά (4/5 δίποντα, 3/3 τρίποντα!), 5 ριμπάουντ και 21 μονάδες στο PIR, ο Παπαγιάννης έγινε όχι απλώς καταλύτης – έγινε ο λόγος που η Μονακό βρίσκεται τώρα στο Final Four. Στην τέταρτη περίοδο, όταν όλα κολλούσαν, εκείνος ήταν που ξεκόλλησε το σύνολο του Σπανούλη.
Ο Μάικ Τζέιμς μπορεί να πήρε τις τελευταίες κατοχές. Αλλά ο Big-Papa είχε ήδη σηκώσει την ομάδα στην πλάτη του.
Δείτε το highlight video – αξίζει.
Η σημασία της πρόκρισης στο Final Four
Η ιστορία αυτή δεν είναι μια μπασκετική παραβολή για το “πώς ο Παπαγιάννης απάντησε στους επικριτές του”. Είναι η υπενθύμιση ότι σε αυτό το επίπεδο, το ταλέντο δεν φτάνει. Χρειάζεται ψυχή. Κι αν το έχεις, έστω και για ένα βράδυ, μπορείς να γυρίσεις τα πάντα.
Ο Γιώργος Παπαγιάννης δεν είναι άμπαλος. Δεν είναι “λίγος”. Είναι ένα πεντάρι που μπορεί να σουτάρει τρίποντο με συνέπεια, να διαβάσει καταστάσεις και να παίξει σωστά όταν έχει καθαρό μυαλό. Είναι ένα «εργαλείο» που κάθε προπονητής θα ήθελε, αν έχει το πλαίσιο και την πίστη γύρω του.
Το Game 5 ήταν ένα reminder. Για όλους. Αλλά πάνω απ’ όλα, για τον ίδιο.
