Σε μια εποχή που το μπάσκετ έχει μετατραπεί σε άθλημα “κρίσης εικόνας”, το τι θα κάνεις μπροστά στην κάμερα και ποιο story θα ανέβει μετά τον αγώνα φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία από το ίδιο το παιχνίδι. Όμως, υπάρχουν ακόμα κάποιες μικρές στιγμές που λένε την αλήθεια. Που δείχνουν ποιος πραγματικά είσαι. Και η αλήθεια, όσο κι αν πονάει μερικούς, δεν κρύβεται.
Η ιστορία δεν γράφεται μόνο με σουτ, τίτλους και νίκες. Γράφεται και με τη στάση σου όταν τελειώνει ένα ματς. Με τη χειραψία, με το λάβαρο, με τον σεβασμό. Και ο Ολυμπιακός, η ομάδα που πάντα περηφανευόταν για την “παιδεία” της στο παρκέ, φαίνεται ότι έχει αρχίσει να ξεχνάει τα βασικά.
Γιατί αν ο ίδιος ο προπονητής – ο Αταμάν – αρνείται να παραλάβει το λάβαρο της ομάδας απο τον αντίπαλο κόουτς, αν δείχνει με το «καλησπέρα» ότι βλέπει σκιές και όχι πρόσωπα, τότε τι να περιμένεις από τους παίκτες του;
Και μετά έχουμε και τον – κατά τα άλλα – αρχηγό, τον ηγέτη, Κώστα Σλούκα. Ο οποίος αντί να σταθεί στο ύψος της στιγμής και να αφήσει στην άκρη μικρότητες, αποφάσισε να επιβεβαιώσει τη δημόσια εικόνα που μόνος του καλλιέργησε, αυτή του παίκτη που ξεχνάει. Ξεχνάει ποιος τον έκανε όνομα, ξεχνάει ποιον φώναζαν “ηγέτη”, ξεχνάει ποιος τον στήριξε στα δύσκολα.
Και φυσικά, δεν πήγε να δώσει χέρι. Σηκώθηκε και έφυγε σαν τον κλέφτη για να μην δώσει το χέρι στον νικητή. Γιατί; Επειδή δεν το επιβάλλει το Instagram. Δεν το επιβάλλει το PR. Και κυρίως, δεν το επιβάλλει η συνείδησή του.
Μικρόψυχος…
