Έχεις παίξει τέσσερα ματς-φωτιά, βρίσκεσαι στο κατώφλι ενός Final 4, σε περιμένει ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ με κόσμο στα κάγκελα – και τι κάνεις; Αν είσαι ο Εργκίν Αταμάν, φυσικά και βρίσκεις ευκαιρία να ρίξεις νέο “μπηχτόκαρφο” στους πρώην οπαδούς σου. Ή, για να το πούμε πιο κομψά, σχολιάζεις πολιτισμένα το επίπεδο μπασκετικής παιδείας μεταξύ Πόλης και Αθήνας. 🫢
Γιατί, κακά τα ψέματα, ο Εργκίν δεν είναι σαν τους άλλους προπονητές. Δεν λέει «πάμε να παίξουμε το μπάσκετ μας». Λέει «να μας υποστηρίξουν οι δικοί μας οπαδοί που ξέρουν περισσότερο μπάσκετ και σέβονται περισσότερο τους ανθρώπους». Κανονικά να σηκωθεί και να φύγει ο ΦΙΛΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΕΦΕΣ από το γήπεδο, να πάει σε ένα σεμινάριο ευγένειας. Διοργανωμένο από Παναθηναϊκούς, φυσικά.
Και το καλύτερο; Όλα αυτά τα λέει μέσα σε μια κατά τα άλλα… low-key συνέντευξη. Ξεκινά με τα γνωστά: “πρέπει να παίξουμε κάθε κατοχή”, “οι παίκτες να είναι ήρεμοι”, “να μην πάμε κατευθείαν για τη νίκη” – και κάπου εκεί, τσουπ, μπαίνει και η σφαλιάρα στους πρώην θαυμαστές του. Κι αν νομίζατε ότι μετά το επεισόδιο του Game 4 στην Πόλη (όπου ο Εργκίν λίγο έλειψε να χειροκροτήσει… τον εαυτό του για την ψυχραιμία του), θα έκανε ένα βήμα πίσω, γελιέστε.
Όχι μόνο δεν έκανε πίσω, αλλά σου λέει ευθέως ότι οι Έλληνες οπαδοί είναι πιο μορφωμένοι μπασκετικά. Ξέρουν να υποστηρίζουν. Ξέρουν πότε να φωνάζουν. Ξέρουν πότε να μη βρίζουν. Λες και περιγράφει αίθουσα διαλέξεων στο Χάρβαρντ και όχι το ΟΑΚΑ σε Game 5 με φόντο το Άμπου Ντάμπι.
Και εννοείται ότι “δεν κρατά κακία”. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, σε κάθε δεύτερη πρότασή του δηλώνει τον σεβασμό του για την Εφές, τον πρόεδρο, την οικογένειά του, την καθαρίστρια, τον φροντιστή – αλλά όταν μιλάει για τους φιλάθλους; Εκεί έρχεται η υποσημείωση: «κάποιες φορές κάνουν τέτοια πράγματα». Ναι, Αταμάν, “κάποιες φορές”, όπως στο Game 4. Που λίγο έλειψε να γίνει λαϊκό δικαστήριο.
Αλλά μην ξεχνιόμαστε. Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι απλά ένας προπονητής. Είναι persona, είναι showman, είναι καθημερινή υπενθύμιση πως το μπάσκετ μπορεί να είναι και θέατρο και αυτός ο πρωταγωνιστής. Και εμείς είμαστε θεατές στο έργο του. Ακόμη κι αν κάποιοι στην Πόλη, πρώην θαυμαστές του, νιώθουν τώρα ότι ο ρόλος τους… κόπηκε στο μοντάζ.
