Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Ματίας Αλμέιδα, είναι η συνέπειά του. Όχι στα αποτελέσματα, ούτε στη σταθερότητα της ομάδας – ας μη γελιόμαστε. Αλλά στη… θεατρική του ικανότητα να “απειλεί” με αποχώρηση μετά από κάθε ήττα, μόνο και μόνο για να επιστρέψει πανηγυρικά στην επόμενη συνέντευξη Τύπου. Αν η αποχώρηση ήταν τέχνη, ο Ματίας θα είχε ήδη έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.
Μια ακόμη ήττα, αυτή τη φορά από τον Παναθηναϊκό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και τι ακολούθησε; Όχι παραίτηση, φυσικά – αλίμονο. Αιχμές, παράπονα, σπόντες, γενική ασάφεια και βεβαίως… παραπομπή στον Ηλιόπουλο. Διότι όταν έχεις συμβόλαιο ως το 2028, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να “μην καταλαβαίνεις ελληνικά”, αλλά να “σε πονάνε όσα γράφονται”. Πώς γίνεται αυτό; Μα, με μετάφραση προφανώς. Ή ίσως με έναν… πληροφοριοδότη στα αποδυτήρια.
Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις έναν προπονητή που, ενώ δηλώνει πως έχει μαζέψει τα πράγματά του (παπούτσια ήταν τελικά!), συνεχίζει κανονικά να δίνει οδηγίες και να επιλέγει… αριστερό μπακ τον Οντουμπάτζο, γιατί – λέει – είχε καλύτερη αυτοπεποίθηση. Ούτε τα «Νέα Καλλιστεία» τόση σημασία στην ψυχολογία των συμμετεχόντων.
Μια σεζόν που η ΑΕΚ δεν έκανε ούτε ένα σοβαρό βήμα μπροστά. Κι όμως, ο Αλμέιδα βλέπει παντού «κύκλους που κλείνουν», αλλά περιέργως ποτέ τον δικό του. Το «πρότζεκτ», όπως λέει, δεν εξαρτάται από τα αποτελέσματα. Προφανώς, γιατί τότε θα είχε τελειώσει από τα Χριστούγεννα. Εξαρτάται, λέει, από τη σταθερότητα. Κι όμως, στην ΑΕΚ φέτος υπήρχε απόλυτη σταθερότητα… στο μπέρδεμα.
Ο κόσμος δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Οι παίκτες αλλάζουν θέσεις σαν να παίζουμε Football Manager με cheat. Οι προπονήσεις κλειστές, οι τραυματισμοί μυστικοί, και το αφήγημα μονίμως… σε αναζήτηση σεβασμού. Όλοι φταίνε, εκτός από εκείνον. Εκείνος κάνει αυτοκριτική “αλλά μόνο ένα μέρος της ευθύνης”, μιλάει για ενέργειες, κύκλους και πνευματική κατάσταση του Ελίασον (ο οποίος φυσικά μπήκε στο 87’…).
Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η «αρνητική ενέργεια». Όχι οι αλλαγές χωρίς λογική, ούτε η ομάδα που φοβάται τη σκιά της. Μήπως να καλέσουμε κανέναν ενεργειακό θεραπευτή ή έναν σαμάνο αντί για προπονητή;
Η αλήθεια είναι μία: Ο Ματίας Αλμέιδα έχει κουραστεί. Αλλά περισσότερο από όλους, έχει κουράσει. Κάθε ήττα είναι ένα μικρό δράμα, μια μικρή εξαγγελία αποχώρησης που ποτέ δεν υλοποιείται. Είναι σαν εκείνον τον φίλο που λέει «φεύγω» από το πάρτι, και τρεις ώρες μετά τον βρίσκεις στην κουζίνα με μπύρα στο χέρι.
Η ΑΕΚ χρειάζεται restart. Και ο Αλμέιδα χρειάζεται μια ειλικρινή απόφαση, ή να μείνει και να σοβαρευτεί, ή να φύγει και να τελειώνουμε. Γιατί αν είναι να «σέβεται» τόσο πολύ την ομάδα που κάθε Κυριακή τη βάζει να αγωνίζεται με τα νεύρα και την υπομονή των φιλάθλων της, καλύτερα να της δείξει τον απόλυτο σεβασμό… Να αποχωρήσει.
