Σε μια σεζόν-σταθμό για τον Ολυμπιακό, το 48ο πρωτάθλημα ήρθε με τρόπο καθαρό, αποφασιστικό και συμβολικό. Στα 100 χρόνια ιστορίας, ο Θρύλος φόρεσε ξανά το στέμμα του Βασιλιά του ελληνικού ποδοσφαίρου, και το έκανε νωρίς, με στιλ, με κυριαρχία. Από την 3η κιόλας αγωνιστική των Playoffs, όλα είχαν τελειώσει. Όλα, εκτός από τη φιέστα.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά τα μεγαλειώδη, υπάρχει και μια ξεχωριστή ανθρώπινη ιστορία. Αυτή του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Ο Ισπανός κόουτς ήρθε όταν η ομάδα βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο. Ούτε σταθερότητα, ούτε ρυθμός, ούτε αυτοπεποίθηση. Και σε λίγους μήνες κατάφερε να χτίσει ένα σύνολο με ταυτότητα, πειθαρχία, ένταση και πίστη.
Το πρώτο του πρωτάθλημα, στα 63 του, δεν το πήρε σε κάποια La Liga. Το πήρε εκεί που το ποδόσφαιρο μετριέται με καρδιά και όχι με γραβάτες – στον Πειραιά.
υτό το πρωτάθλημα δεν είναι απλά ένας τίτλος για τον Ολυμπιακό. Είναι η δικαίωση ενός ρίσκου, μιας επιλογής που έμοιαζε “κυνική” αλλά αποδείχθηκε ποδοσφαιρικά ευφυής. Και το πιο σημαντικό; Ο Μεντιλίμπαρ δεν ήρθε απλώς για να περάσει. Δέθηκε. Με την ομάδα, με τους παίκτες, με τον κόσμο.
Το βλέπεις στα μάτια του όταν μιλάει για τον Ολυμπιακό. Το νιώθεις στον τρόπο που στήνει την ομάδα. Το καταλαβαίνεις όταν σηκώνει το τρόπαιο και χαμογελά με σεμνότητα, σαν να λέει “ευχαριστώ που με εμπιστευτήκατε” – ενώ όλοι του λένε “ευχαριστούμε που μας άλλαξες”.
Αυτό το πρωτάθλημα ήταν Μεντιλίμπαρ. Στο ρυθμό του, στο ήθος του, στην αποτελεσματικότητά του. Και ήταν το πιο “αντρικό” πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων. Στα ίσα, καθαρά, με μπάλα και όχι δικαιολογίες.
Ο Ολυμπιακός ξαναβρήκε τον εαυτό του. Και ο Μεντιλίμπαρ βρήκε την ομάδα που του ταιριάζει απόλυτα. Το ταξίδι όμως δεν τελειώνει εδώ. Έρχεται τελικός Κυπέλλου. Έρχεται Ευρώπη. Έρχονται κι άλλα…
Γιατί όταν ο Ολυμπιακός ενώνει το ταλέντο με την πίστη και το πάθος, δεν τον σταματά κανείς.
