Είναι περίεργο πράγμα το πέρασμα του χρόνου στο μπάσκετ. Χθες σε χειροκροτούσαν για το step back τρίποντο, σήμερα σε μετράνε για το step up στην άκρη του πάγκου. Και κάπου ανάμεσα σε αυτόν τον μαγικό χωροχρόνο, ο Βασίλης Σπανούλης όχι απλώς βρίσκεται — αλλά μεγαλώνει. Όχι σε ηλικία. Σε μέγεθος. Σε σημασία. Σε ύψος – αυτό το άλλο, το μπασκετικό.
Στο Άμπου Ντάμπι, λοιπόν, σε ένα σκηνικό που είχε περισσότερο αέρα από Κατάρ παρά από Καλλιθέα, ο Βασίλης δεν εμφανίστηκε ως rookie κόουτς που τρέμει την ευκαιρία. Εμφανίστηκε ως ψύχραιμος δολοφόνος ιδεών. Και απέναντί του, ο… γνώριμος δάσκαλος: ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο οποίος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς – κι εμείς πάντα θέλουμε – παραδόθηκε σαν μαθητής που διάβασε άλλο κεφάλαιο.
Ο Ολυμπιακός των 20+ ασίστ, των motion επιθέσεων, των διαβασμένων miss-match… έκανε 10 ασίστ. Ο Ολυμπιακός των σταθερών αρχών, των πόντων από συνεργασίες, έμεινε να βλέπει τη Μονακό να κάνει 10 κλεψίματα. Και τι είπε ο Μπαρτζώκας μετά; Ότι φταίνε τα συναισθήματα. Ότι οι παίκτες παρασύρθηκαν. Ότι η φιλοσοφία… ξεχάστηκε. Πού; Στο αεροδρόμιο μάλλον.
Και μέσα σε αυτό το παράξενο μπασκετικό όνειρο, ο Βασίλης – ναι, ο “V-Span” των clutch και των αιωνίων καυγάδων – φρόντισε να πάρει την πρώτη του μεγάλη υπογραφή ως κόουτς. Κράτησε τον Βεζένκοφ στους 7 πόντους. Του πάγωσε το τρίποντο (0/6). Έδεσε τον Ολυμπιακό στο ημίγυρο. Και μετά απλώς… τους άφησε να βράσουν στο ίδιο τους το σχέδιο.
Για να το πω με το δικό μου τρόπο: Ο Σπανούλης έπαιξε με λογική, πάθος και μέταλλο. Ο Μπαρτζώκας… έπαιξε με προϋποθέσεις. Όταν, όμως, το ματς είναι win-or-go-home, οι προϋποθέσεις πάνε σπίτι τους.
Και για να μην τα λέμε όλα μονόπατα, ναι, ο Φουρνιέ ήταν συγκινητικός. Τραγικά μόνος. Μοναδικός στην προσπάθεια, μοναδικός και στη συντριβή. Όταν ένας παίκτης βάζει 31, δακρύζει και οι υπόλοιποι κοιτάνε το ταμπλό… κάτι δεν πήγε καλά. Κάτι πήγε πολύ στραβά.
Αλλά αυτό, αγαπητοί μου, δεν είναι απλώς ένα χαμένο παιχνίδι. Είναι ένα σημείο καμπής. Η μετάβαση ξεκίνησε. Το τιμόνι άλλαξε χέρια. Ο Σπανούλης —ο παίκτης-θρύλος— έγινε ο κόουτς που σε κερδίζει και σε διαβάζει.
Και ο Μπαρτζώκας;
Πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσει να διδάσκει… ή να μάθει ξανά.
Υ.Γ. Το Final Four είναι σαν εξετάσεις στην Ιατρική. Όταν κόβεσαι τέσσερις φορές, ή αλλάζεις βιβλία… ή σχολή.
