Η ιστορία έχει μνήμη. Και στο ΣΕΦ, κάθε φορά που ο Ολυμπιακός φτάνει στο Game 2 με το πλεονέκτημα έδρας, αυτή η μνήμη ξυπνά. Γιατί το 2-0 δεν είναι απλώς ένα βήμα πιο κοντά στο Final Four. Είναι μήνυμα. Είναι δήλωση. Και –όπως έχουν δείξει τα προηγούμενα χρόνια– είναι και παγίδα.
Το 2013 ήταν η τελευταία φορά που οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να κάνουν το 2-0 στο γήπεδό τους σε Playoffs της EuroLeague. Με προπονητή τότε –όπως και σήμερα– τον Γιώργο Μπαρτζώκα και αντίπαλο την Αναντολού Εφές. Το αποτέλεσμα; Κατάκτηση της EuroLeague στο Λονδίνο. Ένα όνειρο, μια κορυφή. Όμως από τότε, κάθε ευκαιρία για «καθαρό» 2-0 μετατράπηκε σε… μάθημα.
Το 2011, η αρχή ήταν θριαμβευτική απέναντι στη Σιένα. Αλλά η συνέχεια έφερε… ψυχρολουσία και αποκλεισμό. Το 2017, κόντρα στην ίδια Εφές, έγινε το 1-0, αλλά το break ήρθε άμεσα και η πρόκριση χρειάστηκε γερή… καρδιά (3-2). Το 2018, το σοκ ήρθε στο πρώτο ματς με τη Ζαλγκίρις.
Το 2022 και το 2023, η ιστορία επαναλήφθηκε σχεδόν με copy-paste, εντυπωσιακή νίκη στο Game 1, ήττα-σοκ στο Game 2 και μετά μάχη μέχρι τέλους για την πρόκριση. Ναι, προκρίθηκε. Αλλά πόσο πιο εύκολα θα μπορούσε να είχε γίνει το έργο με ένα 2-0;
Δεν υπάρχει περιθώριο για υπεροψία. Το 1-0 δεν λέει τίποτα αν δεν γίνει 2-0. Κάθε Game 2 είναι μια παγίδα συγκέντρωσης – μια δοκιμασία χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός έχει την εμπειρία, έχει τον προπονητή, έχει το ταλέντο. Το ερώτημα είναι αν έχει και την ίδια ένταση.
Γιατί ο δρόμος για το Final Four δεν περνάει μόνο από τα χέρια. Περνάει από το μυαλό. Κι εκεί, οι Πειραιώτες καλούνται να κάνουν αυτό που λίγες φορές κατάφεραν την τελευταία δεκαετία: να “κλειδώσουν” τη σειρά από το σπίτι τους.
