Ο πρόεδρος της Παρτιζάν, Όστογια Μιγιαΐλοβιτς, έδωσε συνέντευξη και για άλλη μια φορά έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, να ονειρεύεται παίκτες που… παίζουν αλλού και να εξηγεί πώς η ομάδα του θα τους έπαιρνε πίσω, αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι ενοχλητικές λεπτομέρειες – όπως η πραγματικότητα.
«Μου αρέσουν παίκτες όπως ο Μπογκντάνοβιτς, ο Μιλουτίνοφ, ο Λούτσιτς… Θα ήθελα να επιστρέψουν σπίτι τους μια μέρα.»
Φυσικά, ποιος δεν θα ήθελε να δει ένα reunion dream team στα μαύρα της Παρτιζάν; Εσύ, εγώ, ο Ζέλικο… και το NBA 2K. Μικρή λεπτομέρεια, ο ένας παίζει στη EuroLeague, ο άλλος στο NBA, ο τρίτος παίρνει ετήσιο μισθό που θα κάλυπτε τον προϋπολογισμό της Παρτιζάν για 3 χρόνια. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
«Το να βάζεις χρήματα στον σύλλογο είναι το μικρότερο από τα προβλήματα.»
Εδώ γελάμε. Δυνατά. Και το κάνουμε με σεβασμό, γιατί όταν ένας πρόεδρος λέει ότι τα λεφτά είναι το μικρότερο πρόβλημα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, είτε είναι εξαιρετικά αισιόδοξος είτε έχει ξεχάσει πόσους free agents έχασε για 50 χιλιάρικα τον Ιούλιο. Το «οικονομικά μη βιώσιμο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι το νέο «είναι απλώς ίωση».
«Δεν καταφέραμε να βγάλουμε παίκτες εκείνη την περίοδο, γιατί παλεύαμε για την επιβίωσή μας.»
Άλλοι παλεύουν για Final Four, η Παρτιζάν παλεύει με τη μνήμη. Και με το scouting. Και με τις ακαδημίες. Και με το budget. Αλλά φυσικά, φταίει η εποχή. Όχι ότι δεν επένδυσαν, όχι ότι χάθηκαν ταλέντα. Η ιστορία απλώς δεν ήθελε να τους χαμογελάσει.
Το αγαπημένο quote κάθε προέδρου όταν η ομάδα του δεν προκρίνεται, δεν προχωρά και δεν γεμίζει γήπεδα. Ο Μιλουτίνοφ παίζει στον Ολυμπιακό, αλλά ποιος νοιάζεται; Στην καρδιά της Παρτιζάν, είναι πάντα εκεί. Κάτι σαν μπασκετική Νοσταλγία FM.
Τελικά;
Αν έχεις ομάδα, αλλά όχι budget, όχι παραγωγή παικτών και όχι τίτλους, τουλάχιστον έχεις δηλώσεις. Ο Μιγιαΐλοβιτς δεν μας απογοήτευσε. Έκανε την αποτίμηση της σεζόν, μίλησε για όραμα, για παίκτες που δεν θα έρθουν ποτέ και για λεφτά που δεν είναι το θέμα.
Κι εμείς τι να κάνουμε; Να τον πιστέψουμε. Ή έστω να χαμογελάσουμε.
