Τα ξημερώματα της Κυριακής 12 Οκτωβρίου, έφυγε από τη ζωή ο Άλκης Γιαννακάς, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς «κακούς» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που έγραψε τη δική του ιστορία μέσα από ρόλους γεμάτους ένταση, πάθος και γοητεία. Η είδηση του θανάτου του, που μετέφερε το ρεπορτάζ της εκπομπής «Πρωινό» του ΑΝΤ1, προκάλεσε συγκίνηση και θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο.
Ο Άλκης Γιαννακάς δεν ήταν απλώς ένας ακόμα ηθοποιός του ελληνικού σινεμά· ήταν μια μορφή με χαρακτηριστικό βλέμμα και παρουσία που δύσκολα ξεχνούσες. Στο πανί, έπαιζε τον «σκληρό», τον άνθρωπο του δρόμου, εκείνον που το κοινό λάτρευε να μισεί. Εκτός πλατό, όμως, όπως μαρτυρούν όσοι τον γνώριζαν, υπήρξε ευγενής, γελαστός και βαθιά ανθρώπινος.
Άλκης Γιαννακάς – Η συγκινητική εξομολόγηση της συντρόφου του
Η σύντροφός του τα τελευταία 25 χρόνια, Κατερίνα, μίλησε στον ΑΝΤ1 με λόγια που άγγιξαν όσους τον είχαν αγαπήσει μέσα από τις ταινίες του:
«Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ήμασταν μαζί 25 χρόνια και περάσαμε υπέροχα. Θα μου λείψει πάρα πολύ. Η προσωπικότητά του ήταν έντονη, με αστείρευτο χιούμορ, μεγάλη ενέργεια και δίψα για ζωή. Δεν είχε καταλάβει ποτέ την πραγματική του αξία – παρέμεινε πάντα απλός. Είχαμε σχέδια για το μέλλον, τώρα που βγήκα στη σύνταξη… αλλά η ζωή τα φέρνει αλλιώς.»
Μέσα από αυτά τα λόγια αποτυπώνεται ο άνθρωπος πίσω από τις κάμερες· ο Άλκης Γιαννακάς που αγαπήθηκε όχι μόνο για την τέχνη του, αλλά και για τη σεμνότητά του.
Θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο
Ο Γιαννακάς υπήρξε μια μορφή-σύμβολο της δεκαετίας του ’60 και ’70. Στον ελληνικό κινηματογράφο, οι ρόλοι του ήταν συχνά εκείνοι του «αλήτη με το χρυσό χέρι», του ανθρώπου που είχε τα δικά του όρια και τη δική του τιμή. Κέρδισε το κοινό με την αλήθεια και τη φυσικότητα που έφερνε στις ερμηνείες του, ακόμα και όταν υποδυόταν τον πιο σκληρό χαρακτήρα.
Το παρατσούκλι «το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» τον ακολούθησε για χρόνια, αλλά εκείνος το αντιμετώπιζε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, γνωρίζοντας πως πίσω από τις λέξεις υπήρχε η αναγνώριση ενός ρόλου που σημάδεψε μια εποχή.
Το αντίο σε έναν ηθοποιό με ψυχή
Ο ελληνικός κινηματογράφος αποχαιρετά έναν αυθεντικό καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο που, όπως έλεγαν οι συνάδελφοί του, δεν έπαιζε – ζούσε κάθε του ρόλο. Σήμερα, μαζί με τη λύπη για την απώλειά του, μένει και η ευγνωμοσύνη για τη διαχρονική παρουσία του στη μεγάλη οθόνη, που συνεχίζει να συγκινεί κάθε νέα γενιά.
