Υπάρχουν βραδιές που δεν κερδίζεις απλώς έναν αντίπαλο. Κερδίζεις τη μοίρα σου. Τον φόβο σου. Το φάντασμα των ημιτελικών. Και κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός του 2025 έγραψε άλλη μια χρυσή σελίδα, απέναντι στη βασίλισσα των τροπαίων, τη Ρεάλ Μαδρίτης. Όχι γιατί την «καθάρισε» εύκολα – αλλά γιατί την κέρδισε όπως έπρεπε: με κότσια, με χαρακτήρα, με ψυχή.
Το πρώτο ημίχρονο ήταν σαν deja vu από κακές αναμνήσεις, η Ρεάλ με 8/14 τρίποντα, ο Βεζένκοφ άποντος, η άμυνα να κυνηγάει… σκιές. Κι όμως, ο Ολυμπιακός κατάφερε να μείνει μόνο στο -5. Αυτό ήταν το πρώτο του «break». Γιατί όταν άρχισε το τρίτο δεκάλεπτο, το τέρας ξύπνησε.
Ο Γουόκαπ και ο Παπανικολάου ήταν σαν παλιοί στρατιώτες σε μάχη που την ήξεραν απ’ έξω. Σκληροί, διαβασμένοι, ανθεκτικοί. Το τέταρτο φάουλ του Ταβάρες λειτούργησε σαν «click» στο μυαλό όλων. Τα τρίποντα άρχισαν – επιτέλους – να μπαίνουν. Και η Ρεάλ να λυγίζει.
Βέβαια, με Ρεάλ δεν ξεμπερδεύεις ποτέ. Από το +15, η διαφορά έπεσε και οι καρδιές ανέβηκαν στον λαιμό. Ο Γιουλ πήγε να το γυρίσει μόνος του – όπως τόσες φορές στο παρελθόν. Αλλά οι βιασύνες του έγιναν δώρο για τον Θρύλο. Και τότε ήρθε το σουτ. Το σουτ του Βεζένκοφ. Ίσως το πιο σημαντικό της καριέρας του. Μέχρι το επόμενο.
Ο Φουρνιέ ήταν εξαιρετικός όσο η ομάδα ψαχνόταν. Ο Μιλουτίνοφ και ο Φαλ έδωσαν ισορροπία και ανάσα. Οι Γκος και Πίτερς έκαναν αυτό που δεν φαίνεται στα στατιστικά. Και ο Ολυμπιακός… προκρίθηκε. Ξανά. Σε 4ο Final 4 στη σειρά. Αλλά τώρα δεν πάει για να είναι απλώς παρών. Πάει για το τέταρτο ευρωπαϊκό.
Και η μοίρα έπαιξε το δικό της παιχνίδι. Ο δρόμος για το τρόπαιο περνά (λογικά) από τον Βασίλη Σπανούλη, τον θρύλο του χθες που έγινε αντίπαλος του σήμερα. Με την Μονακό λογικά αντίπαλο στο ημιτελικό του Final-4 στο Άμπου Ντάμπι, ο Ολυμπιακός ξέρει τι πρέπει να κάνει, όχι να μιλήσει, αλλά να παίξει. Και να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε.
