Τι να πεις για το 76-74 του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού; Ένα ματς που ξεκίνησε σαν αγώνας μπάσκετ και κατέληξε σε σόου επιπέδου Όσκαρ! Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν τη νίκη με δύο ποντάκια διαφορά και, ειλικρινά, καλύτερα έτσι.
Γιατί το +19 θα ήταν απλώς μια βαρετή σφαλιάρα – το +2, όμως, είναι σαν να σου βάζουν αλάτι στην πληγή και να σου λένε «άντε, πέρνα να το ξαναζήσουμε». Στο ΣΕΦ ακόμα χορεύουν, ενώ στο «πράσινο» στρατόπεδο ψάχνουν δικαιολογίες με φακό.
Ο Παναθηναϊκός, βλέπετε, ξεκίνησε με το κλασικό «δεν πειράζει, δεν κρίνει τίτλο». Ωραία λογική! Δηλαδή, αν χάσεις από τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, είναι σαν φιλικό στην αλάνα; Πες το στον κόσμο σας που παρακολούθησε με σκυμμένο κεφάλι και θα σου πει πόσο «δεν πειράζει».
Και μετά ήρθε το δεύτερο ημίχρονο της παράστασης, ανακοινώσεις για τη διαιτησία, γκρίνια για τη μετάδοση – ναι, σοβαρά, τη μετάδοση! – και στόρι του Εργκίν Αταμάν στο Instagram να πετάει σπόντες στον Γιώργο Μπαρτζώκα. Παιδιά, πάρτε ποπ κορν, η συνέχεια έρχεται!
Είναι απολαυστικό να τους βλέπεις να χτυπιούνται σαν να τους πήραν το παιχνίδι από τα χέρια, ενώ ο Ολυμπιακός απλώς έπαιξε το μπάσκετ που ξέρει, σκληρό, έξυπνο και νικηφόρο. Ο Κώστας Σλούκας με τις διαμαρτυρίες του, κέρδισε το γνωστό επιθετικό φάουλ που έκανε τον Παπανικολάου να κάνει την γνωστή κίνηση της κλάψας, ο Ντίνος Μήτογλου «γαντζώθηκε» στον Νίκολα Μιλουτίνοφ σαν να κρεμόταν από πολυέλαιο, και ο Κέντρικ Ναν έκανε βόλτα στο καλάθι σαν να πήγαινε για καφέ – όλα αυτά χωρίς σφύριγμα. Το τέταρτο φάουλ του Ναν που δεν δόθηκε όταν χτύπησε το χέρι του Τάιλερ Ντόρσεϊ; Αόρατο. Τα μεσαία δάχτυλα του ίδιου στον κόσμο; Μάλλον χαιρετισμός φιλίας.
Και οι βολές; Ας γελάσουμε λίγο. Ο Παναθηναϊκός περίμενε να του χαρίσουν το ματς από τη γραμμή, αλλά οι διαιτητές δεν ήταν σε φιλανθρωπική διάθεση, όπως συμβαίνει όλη την χρονιά εντός και εκτός ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, δεν χρειάστηκε δώρα – πήρε τη νίκη με το σπαθί του και έδειξε γιατί είναι στην κορυφή της Ευρώπης.
Οι «πράσινοι» ονειρεύονται τίτλους και λένε «θα, θα, θα», αλλά προς το παρόν μαζεύουν ήττες και… ανακοινώσεις. Υπομονή, πάντα υπάρχει η επόμενη φορά – ή μήπως όχι;
